ARANAN IŞIK

İnsan, nisyan eyleyen, unutmaya daima eğimli varlık… İnsan en önce gönderiliş amacını unuttu. Sonra onu göndereni ve onu gönderenin gönderdiklerini… Oysa gelen ilk emir Oku! İdi.

 Oku! Yaratan Rabbinin adıyla oku![1]

Ama insan…

Ne âlemi okudu, gördü gerçekleri.

Ne kitabı okudu, anladı emirleri.

Gelen ilk mesajdan belliydi okumayacağı. Okumak var edilende var edeni bulmak, hayatın yapıtaşlarını sorgulamak, asıl gayeyi hayat odağına almaktı. Oysa insan sadece diliyle söylemekle var edeceğini sandı. Ama dönüp mesajı benliğine taşımadı.

Ah! Bir okusa, anlayacaktı.

Ah! Bir okusa, idrak edecekti.

Ah! Bir okusa, yaşayacaktı.

Ah! Bir okusa, öndekilerden olacaktı.

En başta okumayı unuttuğunu anımsasa duvar olarak gördüklerini tek tek yıkacaktı.

Okusa gönderiliş amacını hatırlayacak, ahdinde sadık kalacaktı.

Okusa anlayacak, anlamlandıracak, anlatacaktı.

Okusa anlattıkları ruhunu yansıtacak, havada başıboş uçuşmayacaktı. Muhakkak konduğu bir dal olacaktı.

Ve muhakkak derdini var edenin sebebine ağlayacaktı.

Ve ah insan! Keşke okusaydım dememek için kaçırdığı fırsatlara dört elle sarılsaydı.

Dün veya yarını değil bugünü yaşayan insan okusaydı yarının temellerini sağlam atacaktı.

Ve ona gönderilen sayılı emirden olduğunu kavrasaydı, ne okuyacağını bilmeyen insan cevabını da bulacaktı.

Oku! Gelen ilk emrin muhatabının ümmi olduğunu kavra ve oku!

Oku! Emrin muhatabı ilk topluluğun okumayla tarihin en eğitimli topluluğu olduğunu kavra ve oku!

Bugün bilimin aydınlanmasına 1400 küsur yıl önce gelen kelamın ışık olduğunu düşün ve oku!

Oku! Gönderilen kitabın sana parça parça ulaştığını kavra ve parça parça dahi olsa oku!

[1] Alak Suresi,1-2